Follow @iherdingh

dinsdag 2 september 2014

RUIMTE


Daarbuiten, buiten wat juist is en wat fout,
is een immens veld.
Daar zijn wij.

Rumi


Voor mij is liefde verbonden met ruimte.
Ik geef mezelf de laatste jaren een lange periode vrij in de zomer. Om op vakantie te gaan, maar nog fijner, zeker met het mooie weer, om het grootste gedeelte van de tijd thuis te zijn. Alle ruimte te hebben. Voor van alles. Voor vrienden, om te lezen, klusjes in huis te doen, te shoppen, naar een Vondelpark-concert te gaan, aan zee te zijn en, misschien nog wel het belangrijkste, ook gewoon niets te doen…
Om echt goed te luisteren naar wat zich aandient in mijzelf, wat aandacht vraagt…

In de zomer ontspan ik, dij ik uit, voel ik me steeds meer een ruimte worden waarin van alles kan gebeuren, ook het onverwachte (zoals het ontstaan van deze blog bijvoorbeeld). Zie ik de schoonheid van de kleine dingen om me heen. Word ik liefdevoller, attenter, met meer aandacht naar mijn omgeving. Kan ik rustiger blijven als mijn zoontje een boze bui heeft. Ben ik minder oordelend. Vergeet ik niet de verjaardag van een vriendin. Heb ik een groter vertrouwen in de dingen zoals ze gaan. En zoals ze zijn. Heb ik minder neiging om in control te willen zijn. Ontstaat er vaak nieuwe inspiratie.
Samengevat, ik voel me meer in mijn kracht, gelukkiger en liefdevoller. En de logische vraag dient zich dan ook ieder jaar aan: hoe houd ik dit gevoel vast?
En daarnaast... besef ik steeds opnieuw hoe belangrijk deze ervaren ruimte is. Dat het geen luxe- maar noodzaak is. Wat een impact het heeft, dat het in onze maatschappij status heeft om het druk te hebben. Een volle agenda soms wordt verward, met het hebben van betekenis. Dat er in organisaties zoveel mensen zijn die te veel werkdruk ervaren. Of dat we in het combineren van werk en privé-taken, vaak met kinderen, nauwelijks aan onszelf toekomen. Dat alle kleine en grote uitdagingen waar we dagelijks voor staan zoveel aandacht vragen, dat onze ervaren ruimte tot een minimum wordt beperkt...
Waar blijven de kracht, het geluk en de liefde dan?

Gill Edwards heeft het over belang van het creëren van meer zachte tijd in tegenstelling tot harde tijd.  Ze bedoelt met harde tijd: de agenda-tijd, de geplande- en georganiseerde tijd, de deadlines etc. Gaat vaak gepaard met geploeter en een gevoel van stress en gejaagdheid.  Zachte tijd is juist tijd zonder agenda, de vrije ruimte, tijd om te lummelen... Wat vaak gepaard gaat met gevoelens van zorgeloosheid, 'go with the flow', en verbondenheid. Haar stelling is dat in onze maatschappij te weinig zachte tijd aanwezig is en dat dat misschien wel de belangrijkste reden is voor het ontstaan van agressie, depressie en angsten. De ziekten van deze tijd.
Het creëren van zachte tijd zou juist helpen om in flow te komen; helemaal kunnen opgaan in wat je doet. Toch is het verschil in harde en zachte tijd uiteindelijk een verschil in een staat van bewustzijn. We worden er niet gelukkig van om niets te doen, we worden gelukkig doordat we aanwezig zijn in het hier-en-nu, waardoor we ontspannen kunnen zijn in wat we doen.

Voor mij is de waarde van de zomer, dat ik me steeds opnieuw herinner hoe ik me kan voelen, in mijn optimale, ontspannen staat van zijn. En dat er vanuit deze innerlijke aanwezigheid en ruimte vaak een nieuw gevoel van richting en helderheid ontstaat.
Ik besef ook dat het een illusie is dat we ooit ons leven zo kunnen inrichten dat er geen druk of stress is. Het hebben van alle ruimte van de wereld leidt niet tot geluk.
In deze tijd lijken de uitdagingen bovendien alleen maar toe te nemen. Niet alleen persoonlijk, in organisaties, maar ook mondiaal zie je crisis en conflict op vele lagen. Er is dus paradoxaal steeds meer innerlijke aanwezigheid en ruimte nodig. Steeds meer liefde.
Er is dus geen andere weg dan contact te maken met onze innerlijke ruimte. Om alles als onze eigen tijd te zien. Dus wat je ook doet. Ook de klusjes, ook de tijd op je werk, ook de tijd met de kinderen. Zoveel mogelijk te doen met aandacht, met liefde. Vaak is daarbij vertraging nodig. Steeds opnieuw de aandacht richten op je adem, om contact te houden met jezelf bij alles wat je doet. Wandelen, meditatie en yoga en ook mijn dagboek, zijn daar voor mij belangrijke hulpmiddelen bij. Dat ik mijn innerlijke ruimte en liefde kan ervaren in de hectiek van de dag.

Bij de yoga bestaat  een begrip 'shunya'. Dit kun je vertalen als leegte. Leeg worden van gedachten, gevoelens, van ego... Leegte die niets anders is dan een volledige ontvankelijkheid voor alles dat is. Vol-ledig zijn. Een immense ruimte. Zonder oordeel. Open hart. Liefde. En dan zijn we terug bij de prachtige woorden van Rumi. Om deze meer als vraag en als richting met ons mee te dragen, dan als afgeronde conclusie...


Geen opmerkingen:

Een reactie posten